'Sneeuwstormen en sneeuwklokjes' als mijn leven een boek zou zijn dan was dit de titel.
Ik ben geboren op 14 februari, midden in de zwaarste sneeuwstorm van de vorige eeuw. Ze zijn die dag vast aan het oog onttrokken: sneeuwklokjes. Maar ik weet zeker dat ze klaar stonden, onder die dikke laag, geduldig wachtend tot de zon de sneeuw weer zou doen smelten. 

Ieder jaar op mijn verjaardag kreeg ik een zelf geplukt bosje van mijn vader. In een klein vaasje naast mijn ontbijtbordje. En toen ik inmiddels op mezelf woonde, in een pot met aarde uit zijn tuin. Later ontving ik op 14 februari sneeuwklokjes van andere mensen die ik lief heb gehad. Ik geloof niet dat ze dit van elkaar wisten. En altijd was ik ontroerd. Ze markeerden mijn geboorte, mijn bestaan en hun liefde voor mij.

De februarimaanden volgden elkaar op en met vallen en opstaan werd ik volwassen. Ik leerde om te vertrouwen op mijn eigen kunnen, was loyaal aan wat ik belangrijk vond en stortte me vol overgave op wat er op mijn pad kwam. Pieken en dalen vreesde ik niet. En hoe hard ik soms ook onderuit ging, mijn rotsvaste vertrouwen, dat alles altijd weer goed komt, bleef. Dit leidde soms tot overmoed, hardheid, impulsiviteit en pijnlijke beslissingen.

Later leerde ik de dingen die ik moeilijk vind met meer zachtheid te benaderen. In verbinding te blijven met de mensen om me heen, ook wanneer het ongemakkelijk of pijnlijk voelt. Hulp aanvaarden en toegeven dat ik het niet weet of niet kan, voelen inmiddels niet meer als een zwakte. (Hoewel ik dit laatste nog steeds ongemakkelijk kan vinden zo nu en dan.) Het stormt heus nog wel eens in mijn bestaan maar ik ervaar inmiddels dat ik een keuze heb in de manier waarop ik hier mee om ga.

Onbewust werd het sneeuwklokje mijn anker en een tijd geleden gaf ik woorden aan dit symbool:

“Ze buigt haar hoofd, fragiel en krachtig tegelijk….
Want zij weet dat ze bloeien kan in de winter en heeft vertrouwen in de altijd terugkerende lente ….” De woorden zijn actueel en wat mijn betreft ook typerend voor het afgelopen jaar (2020). We buigen ons hoofd voor de dingen die we niet kunnen veranderen en passen ons aan, zo goed en kwaad als het kan, aan de situatie. Sommigen hebben hier meer moeite mee en besluiten te vechten, protesteren, wantrouwen of ontkennen. 

Februari 2021; sneeuwstormen en sneeuwklokjes, zoals het er naar uitziet zijn ze er beiden dit weekend. Het zijn barre tijden maar de lente komt.... vertrouw maar.

Lieve groet,

Miriam